Rozdział 10

Amy znalazła się w salonie w swoim domu. Nic się nie zmieniło. Ściany wciąż miały ciemno żółty kolor, puszysty brązowo- kremowy dywan, na którym tak uwielbiała leżeć i czytać wciąż leżał obok jasno brązowej komody na której stało zdjęcie na którym była razem ze swoim młodszym bratem, Mike'em. Obserwacje zakłócił jej obraz chłopaka, który utrudnił jej sprawdzenie czy telewizor wciąż jest na swoim miejscu. Dopiero, gdy na niego spojrzała zrozumiała jaka była ufna i lekkomyślna. Przecież ten chłopak mógł zabrać ją w jakiekolwiek inne miejsce i coś zrobić. Ale jednak to się nie stało i Matt zyskał w jej oczach.
Do pokoju weszła jej mama, Ellie. Miała na sobie pomarańczowy sweterek z małym dekoltem i czarne, obcisłe spodnie, które idealnie podkreślał jej szczupłe i długie nogi, pod tym względem nie była podobna do swojej córki. Nawet po metamorfozie Amy nogi dziewczyny nie były nawet w połowie tak jak jej. Blond włosy były zaplątane w koński ogon. Amy na widok matki podskoczyła i nie wiedziała co ma zrobić. Głupia, pomyślała. Przecież to moja mama!
- Mamo, hej. Mam nadzieję, że się nie martwiłaś - powiedziała skruszona. Już była  przygotowana na kazanie. Chociaż nie miała powodu. Przecież nie z własnej woli zniknęła ale, poczuła się winna. Kobieta jednak jakby nic nie usłyszała usiadła na ciemno- brązowym fotelu i włączyła telewizor.
Amy powtórzyła. Zero reakcji. Spojrzała na Matta, który stał i tylko ją obserwował. Podeszła do mamy i dotknęła jej ramion znów mówiąc:
- Mamo, halo. Słyszysz mnie? - Odpowiedzi jednak się nie doczekała.
Matt podszedł do niej, złapał ją za przedramię i odciągnął od Ellie.
- Dlaczego ona zachowuje się jak by mnie nie widziała? - od razu zapytała Amy.
Chłopak westchnął jakby to pytanie go zirytowało. Dziewczyna nie mogła połapać się w jego humorach. Raz był pomocny i miły, a za chwilę poirytowany albo znudzony.
- Ona cię nie widzi. Nie wie, że ma córkę, myśli, że ma tylko syna. Dla niej nie istniejesz.  - powiedział Matt i wyciągnął teleporter. Amy podeszła do niego i wyjęła mu z dłoni urządzenie. To co powiedział jeszcze do niej nie dotarło.
- Skąd wiesz, że mam brata? - spytała.
- A czy to ważne? - odpowiedział pytaniem na pytanie.
- Dla mnie? Tak. Zjawiasz się w moim pokoju, wiesz o mnie rzeczy których ja sama nie jestem pewna. Znasz moją rodzinę. A teraz jeszcze jestem z tobą sam na sam, bo nikt inny nie może nas zobaczyć. - Matt przewrócił oczami na słowa Amy.
- Jeśli chciałbym coś ci zrobić myślisz, że przeniósł bym nas tutaj i dyskutował o tym?
- Wracam do Akademii - oznajmiła Amelia ustawiając teleporter na adres jej nowego domu.

Stała na środku pokoju i przyglądała się mu. Patrzyła na meble, które wybrała razem z mamą. Łóżko na którym bawiła się z tatą, gdy była mała dziewczynką. Plamę na dywanie, którą zrobiła Mike. A teraz nikt jej nie pamięta, jej rodzina nie wie, że istnieje. Została sama. Piętnastoletnia dziewczyna na pewno nie jest na to gotowa.
____________________________________
Wiem, wiem, że rozdział jest krótki, ale zamieściłam w nim wszystko co chciałam i wybaczcie, ale więcej nie wymyślę :D